डॅनिश भाषा : डॅनिश भाषा ही इंडो-युरोपीय भाषाकुटुंबाच्या जर्मानिक शाखेच्या स्कँडिनेव्हियन गटाची भाषा आहे. नॉर्वेजियन, स्वीडिश व आइसलँडिक याही याच गटातील भाषा आहेत. डॅनिशचे त्यांतील पहिल्या दोघींशी अतिशय साम्य आहे. त्यामुळे त्या एकाच प्रमाणभाषेच्या अगदी जवळच्या पोटभाषांसारख्या वाटतात. त्यातही डॅनिश व नॉर्वेजियन यांच्यातील साम्य फारच विलक्षण असून त्यांना डॅनो-नॉर्वेजियन या नावाने एकत्र संबोधण्यात येते. तेराव्या शतकापासून अठराव्या शतकापर्यंत डॅनिश हीच नॉर्वेची धार्मिक आणि साहित्यिक भाषा होती, पुढे मात्र रिक्समोल ही डॅनिश व स्वीडिश यांच्याशी साम्य असणारी लोकभाषा नॉर्वेत रूढ झाली.
डॅनिशचे साहित्य तेराव्या शतकात उदयाला आले आणि त्याची परंपरा अजूनही चालू आहे. डॅनिश भाषिकांची संख्या जवळजवळ पन्नास लाख आहे.
ध्वनिविचार : स्वर : आ, इ, इ‍ॅ, ए, ऍ, ओ, ऑ.
कंपक : र.
डॅनिश भाषा रोमन लिपीचा उपयोग करते. c, q, w, x, z ही अक्षरे फक्त परकी शब्दांतच वापरली जातात. j हे अक्षर ‘य’ च्या उच्चारासाठी वापरतात. d हे अक्षर शब्दाच्या शेवटी I, n, r, t नंतर आल्यास त्याचा उच्चार होत नाही. तसेच ते s, t पूर्वी कुठेही आल्यास अनुउच्चारित असते. एकावयवी शब्दात स्वरानंतर येणारे g हे अक्षरही अनुच्चारित असते.
विशेषण : विशेषणे नामाच्या लिंगवचनाप्रमाणे बदलतात.
सर्वनाम : सर्वनामे लिंगवचनाप्रमाणे बदलतात. त्यांची षष्टीची रूपे मात्र विशेषणाप्रमाणे वागतात.
क्रियापद : क्रियापदाचे रूप सर्व पुरुषी एकच असते. काही क्रियापदे सौम्य (नियमित) व काही तीव्र (अनियमित) असा फरक आहे.
संदर्भ : 1. Cohen, Marcel Meillet Antoine, Les langues du monde, Paris, 1952.
2. Ostermann, G. F. Von, Manual of Foreign Languages, New York, 1959.